Po alpejskich ścieżkach pora wrócić na rodzime tatrzańskie szlaki
Akcja co prawda odbyła się w lipcu, ale wakacyjny czas skutecznie odbierał wenę do pisania relacji, więc kilka tematów się uzbierało.
Co do tytułowego "rumaka", to kolejny szczyt z długiej listy, na który pazurki ostrzyło sobie kilka osób. I tak się złożyło pewnego lipcowego dnia, że piątce z nas siadły terminy. Pogodę zapowiadali "takom se", na nasze szczęście pogoda była bardzo dobra a prognozy wystraszyła zapewne wszystkich chcących pokonać ten tatrzański klasyk. I tak o to grań mieliśmy tylko dla siebie, tylko my i granitowy koń.
Nad Popradzki Staw ruszamy w trójkę, pozostała dwójka ruszyła dużo wcześniej, ponieważ nocowali blisko granicy, spotkać mamy się już poza szlakiem.
Nie zatrzymujemy się w schronisku, kontynuujemy spacer w górę Doliny Mięguszowieckiej.
Przy mostku na potoku robimy dłuższą przerwę.
I dalej monotonnymi zakosami na próg Doliny Żabiej Mięguszowieckiej. Wstyd się przyznać, ale szedłem tym szlakiem w górę tylko raz i to prawie 20 lat temu, poddając moją przyszłą Żonę niewyobrażalnym torturą, na szczęście buchty w schronisku pod Wagą czynią cuda i Rysy zostały zdobyte
Szlak w końcu odpuszcza i kontynuując spacer obok Żabich Stawów naszym oczom ukazuje się jego krępa sylwetka, dość wyraźnie odcinająca się od innych szczytów w grani. Szczyt nie jest wybitnie wybitny, ale widok grani Żabiego Konia znad Żabiej Przełęczy nie daje spokoju psychice.
W miejscu, gdzie szlak na Rysy ostro zakręca w prawo opuszczamy go, kierujemy się w głąb kotła, ku widocznym płatom śniegu i kilku żlebom, którymś z nich będziemy kontynuować podejście i tam mamy zamiar spotkać pozostałych członków dzisiejszego rodeo
Dróg podejścia jest kilka, na początek do pokonania jest jeden ze żlebów, miejscami porośniętych mchem z cieknącą wodą, nie ma problemu ze znalezieniem dobrych chwytów przy wspinaniu, ale gdzie stopy stawiamy trzeba uważać bo ślisko. Szybko namierzamy naszą dwójkę, która walczy bardziej na filarze z lewej strony, wycofują się w naszym kierunku i już w piątkę pokonując kolejne piętra pastwiska przemieszczamy się wyżej.
Docieramy do kominka, który jest ostatnią trudnością do pokonania przed osiągnięciem rozległej łąki nad Żabią Przełęczą, w tym miejscu spotykamy dwójkowy zespół, który się asekuruje, mi ciśniemy bez liny. Kuba idzie lewą stroną, ale przy końcu walczy ostro, chyba przeżywcował jakieś czwórkowe spiętrzenie, początkowo podążyłem za nim, ale widząc jego walkę wycofuję się i przechodzę środkiem komina. Na górę dociera też Michał, ale Judyta i Kamil mają trudności z tym kawałkiem, więc Michał robi stanowisko i zciąga ich do siebie.
Ja z Kubą robię rozeznanie łąki, powoli zaczynamy się zbroić do zjazdu i dalszej części drogi, oczywiście focimy, bo widok na grań Żabiego z tego miejsca jest niepowtarzalny.
C.D.N.
Ostatnia prosta przed szczytem już bez spiny.
