Aktualnie jestem świniakiem bez formy, ale postanowiwszy - wtargałam się do Piątki dwa dni temu. Krótko zatem w punktach:
1. Stonka zimą działa również. Na drodze z Palenicy dzikie tłumy oraz dzwonki sań. Jak potem przeczytałam, w ten pamiętny weekend jakiemuś tysiącowi osób nie udało się zjechać saniami, chociaż chcieli płacić żywo gotówko.
2. Skręt przy Wodogrzmotach i zaraz ludzi mniej. Dolina puściutka i przyjemna. Kijki przydatne. Zmieszczeni w ramach czasowych z drogowskazów. Spoko.
3. Dochodzimy do miejsca, skąd latem do schronu 50 minut. Jprdl, myślę sobie, toż to ściana Eigeru a nie... Ale do góry. Naprawdę nie wiem, ile mi to zajęło. Kije w dłonie, i przed siebie. Niezliczone postoje na uspokojenie tętna. Dziesiątki obsuwek z braku raku. Tysiące myśli, po . mie to było. A można było zostać w domu i dożerać świąteczny bee gees.
4. Ostatnie wypłaszczenie. Energia wraca po ujrzeniu dachu schroniska. Chwilę dyszę ciężko, ale już sił dodaje świadomość, że w razie czego to ktoś mnie wypatrzy i zaciągnie do Piątki za nogi.
4a. OJCOWIE JAK TU PIĘKNIE!!!
5. Kubeł gorącej herbaty z cytryną. PANOWIE UDAŁO SIĘ! Chcę krzyczeć, chcę ryczeć, chcę śpiewać!
6. Ciśniemy na dół. Ścianę Eigeru pokonuję częściowo na dupie, nie zawsze z własnej woli. Kiedy jestem już prawie na dole, obserwuję jak Karo^ również pokonuje część trasy na dupie nie z własnej woli.
7. Droga na Palenicę oaiągnięta już w pełnym mroku. Kilka gleb ze zmęczenia. Parking. Jedziemy. Kraków. Dom. Ledwo trzymam się na nogach. Próbuję zjeść kolację. Rzygam ze zmęczenia.
8. Planuję następny spacerek.
Też kocham śnieg... jak jest za oknem 
