Forum portalu turystyka-gorska.pl

Wreszcie Słowacja otwarta- tym razem w piątek wieczorem zjechaliśmy z Anią do Javoriny, Ela, Andrzej byli tam już od paru godzin, nas zatrzymały korki na Zakopiance (pożar auta przed Głogoczowem). To było w zeszłym tygodniu, 18.VI. Zapowiadał się upał, co dla starych ludzi oznacza problemy. Więc dobrze jest wybrać się na coś małego. Ania zaproponowała Mały Jaworowy od Zawracika. Czemu nie, w końcu jeszcze tam nie byłem. W górach śniegu moc, więc czekan, raki, nie wiadomo, jakie trudności na grani, więc i lina i tak się trochę szpejów uzbierało. Żadne tam "light & fast". Wyszło, że warto zacząć na rowerach, bo legalnie do Belovodskiej Polany można dojechać (od domku w Javorinie jakieś pół godziny). Ela pozwoliła mi na stałe zostawić dwa rowerki w szopie, tylko dopompowałem i ruszamy. Do hotelu jest pod górkę, za to do Łysej Polany cały czas prawie 4 km w dół . Za ( a właściwie nad) Anią widać Lodowy

Teraz, już za Łysą Polaną pomału doliną pod górę



I wreszcie widoki, za którymi tak tęskniliśmy




Oczywiście, rowerki zostały pod wiatą, koło leśniczówki. Po drodze nikogo nie spotykamy- poza grupką z przewodnikiem na Łysej, jeszcze przed szlabanem do doliny. Wciąż gorąco.

Więc może od razu przejdźmy wyżej. Nad Zawracikiem Rówienkowym w słońcu lśni jakiś ring, myślałem, że do asekuracji. A tam przymocowana na kleju staromodna ósemka z pętlą i obok fotografia na niewielkiej plakietce jakiegoś 30-paro letniego Słowaka, który, niestety, zginął gdzieś w okolicy, chyba w 2018 roku. W pobliżu nie ma większych trudności- może poza pierwszym spiętrzeniem grani, które da się obejść ścieżką. W zejściu można mieć problemy, schodząc później woleliśmy trzymać się do końca ścieżki.



Tylko dojście do niej trawersem w lewo może być czujne, jeśli nie chcemy się zbytnio obniżać -bo dość krucho. Idąc tak jak my -z przełęczy na wprost do góry i lekko skosem w lewo trzeba rzeczywiście uważać, bo można się zapchać, przez moment lekko w okolicach jedynki -Ania zażyczyła sobie, by w tym miejscu trochę użyć asekuracji- dosłownie parę metrów. Potem docieramy na łatwy trawiasty teren ze ścieżką, która wyprowadza na płaski, ale bardzo eksponowany, długi fragment grani szczytowej, znowu trochę wspinania. Od liny robi mi się jeszcze bardziej gorąco,więc zdejmuję ją z pleców. Zostawiliśmy linę na trawkach i dalej na lekko żywcujemy po grani.






Najwyższy punkt grani jest chyba najbliżej obniżenia w kierunku Przełęczy Rozdziele, nie ma vrchlovej knihi, tak na oko- to tam jest wierzchołek, gdzie stoi Ania. W tym dniu by mecz Polska-Hiszpania, więc zabraliśmy akcesoria kibica - i z wysokości ok. 2385 -chyba poskutkowało.




W drodze powrotnej trzymamy się ścieżki, lina niepotrzebna, ale trawers przez kruchą rynnę tuż nad Zawracikiem nie był zbyt przyjemny. Schodząc z przełęczy w stromym śniegu trzeba, rzecz jasna, uważać. Czekan wbity po głowicę i 30 m liny pozwalają ubezpieczać zejście najbardziej stromym fragmentem. Chociaż na śniegu widać ślady, że i tędy niedawno ktoś zjeżdżał na nartach. A potem dłuugie zejście. I czekające mnie 2 tygodnie sesji.

Bardzo fajna relacja.



Szkoda tylko, że w dniach pozostałych meczów nie zaplanowaliście sobie podobnych wycieczek - może naszym poszłoby trochę lepiej

tak jest

Mam takie wspomnienie sprzed paru lat z dworca PKP w Zakopanem. Na zewnątrz jest już ciemno, siedzę w pobliżu kas, czekam na autobus, gapię się na ludzi. Po mojej prawej stronie, pod oknem (na parapecie czy ławce, od zachodniej strony) siedzi... no właśnie, chyba Krzysztof_KrK (?), którego w tamtych czasach nie było jeszcze na forum. Wyjmuje coś do jedzenia (puszka? słoik?) ze sporego, jasnoszarego, nieco archaicznego plecaka. Na ludzi wokół nie zwraca uwagi. Wsiada potem do Flixbusa do Krakowa.

(dodam szczegół dla rozpoznania wieczoru: na podłodze obok leżał skacowany turysta tatrzański, od którego strasznie cuchnęło wódą i całą resztą - wsiadł do krakowskiego autobusu.)

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/user/1999szakal/playlists

No tak, przypominam sobie parę takich wieczornych posiłków. Bo wtedy chodziłem po górach sam i starałem się korzystać z Flixbusa lub Stramy. Bo gdy zmęczenie wychodzi a wygodnie się rozsiądę za kierownicą, to można przysnąć, więc bałem się jeździć sam. Takie jednodniówki zostawiały wystarczająco dużo czasu, by jakiś spory kawałek szlaku zaliczyć. Odkąd zacząłem chodzić w góry z Anią, zabieramy się autem. Zresztą mam coraz mniej czasu, aż boję się, jak będzie na emeryturze (potencjalnie możliwej już za rok, no chyba, że wróci Platforma do władzy). Moja górska reaktywacja nastąpiła po prawie 30-letniej przerwie w 2013, z Anią zacząłem łazić po górach pod koniec sierpnia 2015, jeszcze parę samotnych wyryp zrobiłem w 2016 - wiec to mogło być gdzieś pomiędzy tymi datami. Byłem głodny, ale zabrakło czasu na wizytę w barze, a w plecaku był jeszcze spory zapas. Pewnie nie patrzyłem na innych podróżników, bo skupiłem się nad tym, by nie nakruszyć.

Ponownie udało się wygospodarować 2 dni w Javorinie.

Rano we wtorek kończyłem remont w Żywcu (firma wymieniała 1 okno) -po powrocie do Krakowa miałem 2 godziny na odpoczynek, spakowanie i po 18 juz jechałem po Anię. Tylko, że w pośpiechu zapomniałem zabrać jednego z 3 spakowanych worków. W tym plecaku była lina, szpej i zaświadczenie o 2-krotnym szczepieiu Astrą Zenecą. Rejestracja online na stronie https://korona.gov.sk/en/ehranica/ też mi się nie udała, bo wpisując kod pocztowy zamiast spacji wstawiła mi się kreska. Tylko to ostatnie mogło sprawić problem, bo tym razem Ania zaplanowała krótką wycieczkę z przewodnikiem w Tatry Bielskie, bez liny.

Jakoś udało się przejechać przez granicę w Jurgowie.



A w środę rano ruszyliśmy w trójkę przez Zadnie Koperszady i od razu zaniepokoiła nas ilość aut Lesnej Slużby - we wszystkich miejscach, skąd startuję
ścieżki myśliwskie, których w Bielskich pod dostatkiem. Dopiero wieczorem Ania wyczytała w sieci, że była po 2 stronach granicy akcja liczenia kozic.



Alternatywny plan przejścia Jagnięcej Grani też odpuściliśmy, bo przed domkiem Tanapu stało następne auto terenowe.


Ze względu na ograniczenia czasowe naszego przewodnika- wróciliśmy z Przełeczy Pod Kopą do Javoriny (a nasz przewodnik zaraz wrócił do Polski).




Dzięki temu po raz pierwszy zdążyliśmy zjeść porządny obiad w knajpie przy sklepie w Javorinie. Po zmianach personalnych znacznie się tam poprawiło, jedzenie całkiem niezłe i sklep lepiej zaopatrzony.
Nazajutz nastawiliśmy budzik na 4:30 i z domku wyruszyliśmy o 5:15, to nasz rekord. Ale dzięki temu pierwsze 2 godziny podchodziliśmy w
chłodzie.


Niestety, potem znów zaczęło prażyć- do tego zero wiatru, na stromym podejściu można się ugotować.


Nasze tempo dramatycznie spadło. Brak liny (tylko długa pętla wygrzebana z samochodu) spowodował zredukowanie planu - zamiast grani Jaworowego Muru -były Jaworowe Wierchy, do pierwszej z Jaworowych Turni.




Po raz pierwszy udało się zdążyć na ostatni autobus z Łysej Polany do Javoriny, a późnym wieczorem już byliśmy w Krakowie.

Po deszczowym tygodniu zrobiło się okno pogodowe. Ania namówiła mnie na dwa dni w Tatrach (2. i 3. października). Wieczorem w sporym korku dotarliśmy do Javoriny. Prawie 3 godziny z Krakowa, wszyscy chyba mają podobne pomysły. Rano podjeżdżamy na parking Keżmarska Bela Voda i idziemy do Zielonego Stawu, gdzie witają piękne kolory jesieni.




Zostawiamy trochę rzeczy w schronisku. Na pierwszy dzień planujemy nieco łatwiejszą trasę: Kieżmarski przez Rakuską Czubę, granią Małego Kieżmarskiego. ścieżka najpierw idzie na lewo od grani, omijając skały Kieżmarskiej Kopy. Dopiero po jakimś czasie osiąga się grań, właśnie w tym miejscu jest krótki odcinek 1-kowy, można wyciągnąć linę.




Dalej jest bardzo długie podejście po kamolach, aż na wierzchołek Małego Kieżmarskiego. Po drodze oglądamy widmo Brockenu


Pojawiają się resztki śniegu, więcej zalega po północnej stronie. Ale tym razem tak zaplanowaliśmy trasy, by unikać północnych zboczy. Za to widoki są super. Za Anią -widać nasz następny cel- główny wierzchołek Kieżmarskiego Szczytu







Podczas zejścia robi się coraz ciemniej- na Magistrali w rejonie Świstówki (przy łańcuchach) już trzeba włączyć czołówki.
WIdok na Huncowską Dolinkę i Rakuską Czubę





Wracamy do schroniska tuż przed zamknięciem bufetu, udaje się zorganizować "nocleg zastępczy" - choć wcześniej, przed południem- mówiono, że to niemożliwe. W ramach opłaty mieliśmy więc nocleg we własnych śpiworach na ławkach, całkiem niezłe śniadanie w niedzielny poranek -i coś jeszcze: trwający do 4 nad ranem koncert karaoke, głośnej muzyki, dwie godziny snu- to trochę mało, ale jakoś dało się przeżyć. Rano wychodzimy żółtym szlakiem ponad próg Dolinki Jagnięcej i tam skręcamy ku ścieżce na przełączkę za Jastrzębią Turnią. Na przełączce wita nas kozica




Widzimy schodzącą z Jastrzębiej Turni trójkę Słowaków i dalej idziemy granią , chwilami pierwsi, potem zostajemy w tyle. Ale mamy dużo czasu, chwilami z asekuracją. Oni cały czas na lotnej- na trawersach nie zakładali żadnych przelotów, my w takich miejscach woleliśmy się rozwiązać, może nadmiar ostrożności?




Dalsza grań chwilami wygląda groźnie, ale dzięki dobremu urzeźbuieniu to 1-ka.


W środkowym odcinku Słowacy obchodzą spiętrzenie ściany trawersem, postanowiliśmy iść w ich ślady, chociaż parę lat temu musieliśmy się bardziej trzymać grani, bo trawers był zaśnieżony. Wtedy wszystko szło trudniej, z Małego Kołowego schodziliśmy do szlaku, co trwało koszmarnie długo. Tym razem poztanowiliśmy dojść do Czerwonej Turni i dalej przez fragment GGT do szlaku z Jagnięcego . Dzięki temu za jasna zeszliśmy do szlaku- a nawet na próg Dol. Jagnięcej. Na trawersie był duży blok skalny, wyglądający niepewnie, więc trzeba było wydostać się na grań. Nie zabraliśmy na tyle szpeju, by się skutecznie asekurować, więc trochę cofnęliśmy się i gdy zobaczyłęm szansę przejścia, zacząłem żywcować, by później z góry rzucić Ani linę. Niestety, tuż pod granią było nieprzyjemne miejsce, gdzie musiałem się uciec do A0- podałem linę Słowakowi, kóry był akurat nade mną i zauważył, że mam trudności. Bo po prawej stronie, gdzie były jakieś chwyty- leżało parę luźnych kamoli po kilkadziesiąt kilo każdy, po lewej jedynie mały stopień na krawędzi na wysokości powyżej ramion, dopiero trzymając się liny jakoś się wygramoliłem. Gdyby nikogo wyżej nie było- musiałbym wytrawersować i stracić sporo czasu. A wystarczyło cofnąć się dalej, Ania bez trudu wyszła (z moją asekuracją. Człowiek się uczy całe życie.






Dalej uż było bez problemów, trzymaliśmy się grani. przyjemna wspinaczka z niesamowitymi widokami






Wejście na najwyższy punkt (zwornikiem jest Czerwona Turnia) z przełączki za Małym Kołowym było wyjątkowo łatwe, ale zejście z tej turni- zwłaszcza pod koniec- niezbyt przyjemne. Znowu była w użyciu lina, nawet parę metrów zjechałem, bo trochę szkoda czasu. Ścieżka granią do Jagnięcej Przełęczy wymaga sporo wspinania łatwego- ale trochę się dłuży. A gdy dotarliśmy do żółtego szlaku i zeszli po łąńcuchach z grani- w dolinie pojawiły się mgły. I kozice.
. W schronisku byliśmy sporo po 19-tej, ale dalsze zejście już bardzo się dłużyło, zwłaszcza, że depozyt nieźle nas dociążył. Gdy dojechaliśmy do Javoriny mieliśmy dość- trzeba było wreszcie się wyspać. Na szczęście, w poniedziałek pracujemy po południu, więc można było wyruszyć do Krakowa rano. Bo 2 godziny snu poprzedniej nocy- to zbyt duże ryzyko, jak dla kierowcy.

Dziwi mnie niezmiennie, że zarządzający schroniskami pozwalają na to, regulamin mają widać w dupie, ale przecież sami też nie zasną, gdy się trzęsie od decybeli całe schronisko. Zjawisko nagminne także po polskiej stronie.
A wycieczki cudne, zazdroszczę znajomości Tatr, swobody, wspinania.

to jeszcze usuń to przekręcone, żeby było elegancko

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/user/1999szakal/playlists

Większość uczestników imprezy, to byli pracownicy schroniska- o ile się orientuję. Mogło być jeszcze gorzej -gdyby fałszowali. Miałem z tym do czynienia rok temu zimą na Przegibku. tylko, że spałem w pokoju i trochę lepiej tłumiło (za to krócej trwało).

W ostatni czwartek przed Świętami Ania namówiła mnie na wycieczkę skiturową (moja druga w tym sezonie, a pierwsza w Tatrach). To był ostatni dzień dobrej pogody, nawet za ciepło. Przenocowaliśmy w Javorinie, by rano zdążyć na pierwszą kolejkę na Hrebenok. W ogódku u Andrzeja i Eli- krokusy



Po przejściu z kolejki jakichś 100 m można przypiąć narty, tylko 1 miejsce na stromym fragmencie przed Zbójnicką Chatą z twardą lodoszrenią, dalej sporo mokrego śniegu sprzed paru dni. Super-widoki, śnieg mokry, więc górna część zjazdu bardzo kiepska, poniżej w cieniu zaczęło przymarzać, dopiero dalej- od połowy doliny była dobra jazda. Szkoda, że to był ostatni dzień legalnego ski-touringu w Tatrach Słowackich. Może za rok będę miał więcej szans na narty.