Forum portalu turystyka-gorska.pl

Tegoroczną tatrzańską przygodę zaczynamy pod koniec stycznia. Tylko we dwoje z Michałem ruszamy nad Morskie Oko a potem się zobaczy. Tematem przewodnim są Niżna Rysy, ale wiadomo jak wygląda zagrożenie lawinowe powyżej Buli, niepewny teren i specyficzne ukształtowanie terenu, gdzie zazwyczaj lawinowo jest gorzej niż w innych częściach tych gór. Pogoda sprzyja, bo od rana jest dość dobra widoczność z tendencją do polepszania się warunków, według prognoz, tylko koło południa miało być okienko, więc tak chcemy wycyrklować by w to okienko trafić.




Efekt halo nad Czarnym Stawem, gdzie słońce ledwo wystaje ponad grań.



Powyżej stawu sporo śniegu, ścieżka jest przetarta, nie za dobrze bo śnieg dość sypki i wiatr zawiewa, ale jakoś przemy w górę.







Przed nami jest parę osób idących na Rysy i jak się wyżej okazuje kilka odbijających na Niżne, mam też wrażenie że widziałem jakieś sylwetki na przełęczy pod szczytem Niżnych.





Drzemy ostro w górę wyprzedzając grupę przed nami i poniżej przełęczy mijamy pierwszą grupę schodzącą ze szczytu, zapewne spali w schronisku.
Dopiero gdzieś przed trawersem w kierunku przełęczy ubieram raki i jakoś przed przełęczą wyprzedzam Michała i pierwszy wchodzę na szczyt.



Warun petarda, bezwietrznie i super widoczność.















Zanim reszta dotrze na szczyt robimy sesjone bo tylko w dójkę jesteśmy.





Wiadomo, będąc tak blisko i wysoko żal nie pocisnąć na Rysy Ale nie uśmiecha nam się schodzić aż do początku grzędy by wejść w rysę, jeszcze na trawersie rozglądam się jakby tu ugryźć trawers pod granią między Niżnymi i Rysami. Na przejście granią nie ma czasu a i warunki śniegowe są średnie, więc zaraz poniżej przełęczy jak skały się kończą odbijamy w lewo w trawers z lekkim kursem w górę by jak najmniej wysokości stracić.







Staramy się iść jak najbliżej skał i trawersować żleby jak najwyżej. Obaj mamy detektory, ale lepiej nie mieć okazji z nich korzystać
Docieramy do grzędy, ale na krawędzi jest spory nawis rozciągający się z góry w dół, nie ryzykujemy wejścia w rysę by tego nie odciąć na ludzi schodzących i wejście kontynuujemy grzędą w górę, miejscami widać nawet łańcuchy.







Od przełączki już normalnie na szczyt. Widoczność powoli siada, ale widać więcej niż ostatnim razem, czyli aby mieć na Rysach palmę zimą to muszę wejść jeszcze jeden raz













Polski i słowacki wierzchołek zaliczony, zamieniamy parę słów ze Słowakami na szczycie bo u nich jest całkowite zamknięcie i schodzimy w dół. Zejście rysą dłuży się strasznie, najczęściej idę tyłem, od Buli to już na luzie. Pod schroniskiem jeszcze po grzanym piwku, gdzie na ławce obok grupa imprezowiczów próbuje obudzić towarzysza, po tym jak zrobili złotego Stocka 0,7L
Fajna zimowa wyrypka siadła

Kolejna tegoroczna zimowa akcja miała miejsce na Kościelcu. Nie mieliśmy ochoty na trekkingowe wejście, więc wymyśliliśmy, że zrobimy trawers od Kościelcowej Przełęczy. Uzbierało się nas czterech i to w środku tygodnia, z Brzezin idziemy pod Murowaniec.







Pogoda nawet fajna, chociaż miało być tylko okno pogodowe koło południa. Pod Murowańcem robimy przerwę na szamę, ale patrząc w górę widać, że dość mocno wieje i coraz to większa ilość chmur przeciska się przez granie.



Kierujemy się nad Czarny Staw a potem na Karb.









Podejście na przełęcz słabo przetarte, właściwie tylko przez osoby, które są przed nami, śniegu jest sporo i za słabo związanego.











Na przełęczy wita nas słoneczko, ale wiatr tutaj już jest mocno odczuwalny, kierujemy się pod zachodnią Kościelca na Kościelcową Przełęcz.









Tutaj już nie ma żadnych śladów chodzenia a śnieg jest mocno wywiany.











Na przełęczy wiatr nie daje żyć, dzielimy się na dwa zespoły i ruszamy w grań. Po pierwszych ruchach Michała widzę jednak, że buła z masłem to nie będzie, jak latem przeszliśmy ten fragment w 15min. tak teraz, żeby założyć jakiś przelot trzeba odśnieżać każdy kamień, zajmuje to mnóstwo czasu.

















Stoję w bezruchu i jest mi coraz zimniej, potem na stanie jak Marcin idzie na pierwszego drętwieje już na maxa, jeszcze chyba tak bardzo w górach nie zmarzłem. Jak przychodzi moja kolej podejścia to wieje już prawie Halny a świata nie widać bo wszystko zasnuło się chmurami, dupówa na maxa.



Przewspinałem kilkadziesiąt metrów a jestem zjebany jakbym jakiś alpejski filar przeszedł



Reszcie ekipy humor dopisuje.



Zbieramy się i schodzimy na pizze do schroniska, zaczyna padać śnieg a już w okolicach schroniska deszcz, zanim schodzimy na Brzeziny jesteśmy mokrzy jak wymoczki.





Moje pierwsze zimowe wejście na Kościelec, dał popalić, dla równowagi muszę jakąś szybką akcję zimą szlakiem zrobić przy ładnej pogodzie

Kościelec to moja pierwsza góra zimą w Tatrach, klimat studencki, totalna amatorszczyzny, ciuchy z lumpeksu i te sprawy.

Dobrze się czyta, czekam na ciąg dalszy.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

Ech, no tylko dlaczego ja tak strasznie marznę??? Z zimowych akcji takie fajne foty

Pamiętam Waszą "wycieczkę turystyczną z elementami wspinaczkowymi" , na Zadnim Mnichu, ale do tego chyba jeszcze dojdziemy

To nie jest marznięcie, tylko budowanie odporności

Właśnie doszliśmy, ale na Zadnim to 2020 byliśmy

Mamy pierwszą połowę czerwca, z wyjazdem na Słowację nadal ciężko a w góry ciągnie, co by tu urobić ? Śniegu jest jeszcze dużo, powiedziałbym, że w maju rok wcześniej było tyle samo, może nawet delikatnie mniej. Trzeba by pocisnąć coś z wystawą gdzie śniegu będzie mało lub skała będzie sucha. I tak oto znów ciśniemy nad Moko.



Potem w Dolinkę za Mnichem.





Na Mnichu kłębią się tłumy, pod Zadniego też idzie parę osób, ktoś próbuje wejść na galerię, ale warunki śniegowe są ciężkie, jeden zespół robi Lewego Abgarowicza na Cubrynie, no dzieje się.



Ostatnie miejsce gdzie mamy wodę w stanie płynnym, tankujemy i w górę.



Podejście jest ciężkie bo śnieg grząski a słońce też nieźle grzeje.









Zapowiada się jednak niezła alpiniada





Włazimy zatem na Ciemnosmreczyńską Przełęcz, czyli tam gdzie w zeszłym roku już byliśmy.



Znany nam już widok na zachodnią grań Zadniego Mnicha.



Na Ciemnosmreczyńskiej Turni jest kilka osób, ale nikt nie ma zamiaru iść dalej, bo zejście ze szczytu na zachód wcale nie jest takie łatwe.







Grań jest mocno zróżnicowana, ale wolna od śniegu i sucha, więc idzie się całkiem przyjemnie. Wbrew opinii, że jest ona dość prosta, są momenty wymagające sporego skupienia.









Widokowo w kierunku Cubryny jest zajebiście, jakbym w jakichś Wysokich Taurach był









Po drodze robimy trzy zjazdy, chociaż ponoć można je obejść, ale mamy szpej to się bawimy, zawsze to jakiś trening sprzętowy. Drugi zjazd robimy na Wrota Chałbińskiego i tak o to jestem pierwszy raz na tej przełęczy





Na przełęczy jest dwóch chłopaków, gawędzimy chwilkę, kilka osób targa z dołu, no nie zazdroszczę im, zaspa w żlebie jest konkretna, stroma i z ujeżdżającym śniegiem.
My idziemy dalej a dalej jest nawet ciekawiej niż na pierwszym odcinku.

















Widoczki na słowacką stronę.



Z Kubą robię trawers dość obszernego żlebu, Michał idzie górą.











Wchodzimy na Szpiglasową Czubę.







Robimy krótki zjazd.







I Szpiglas na wyciągnięcie ręki.







Widok ze Szpiglasa to już dość opatrzony temat, ale na Piątkę zawsze robi wrażenie.





Lądujemy na przełęczy.



I zimowym wariantem schodzimy do schroniska. Zejście to brnięcie w rozmoczonym śniegu lub ujeżdżanie. Pierwszy raz idę tą drogą i muszę powiedzieć, że widoki są zajebiste.











Rozmarzający Przedni Staw wygląda genialnie.













Potem wiadomo, browar, schabowy, szarlotka i można w przemoczonych butach zejść na Palenicę. Dla mnie jedna z fajniejszych wiosennych wycieczek w Tatersach.

W moim przypadku to jest zamarzanie, mam małą pojemność cieplną .
Ale wczoraj nabyłam nowe zimowe rękawice, może dadzą radę .

Ech, tracę ostatnio rachubę czasu .

Tę grań, tylko w drugą stronę - od Wrót do Ciemnosmreczyńskiej Przeł. robiłam, ale w warunkach letnich tzn. bez śniegu. Generalnie lajtowa, tylko na starcie z Wrót faktycznie jest fragment dosyć wspinaczkowy , to tam, gdzie Wy zjeżdżaliście. Pamiętam, że tam prowadziłam i nawet zdziwiłam się niespodziewanymi trudnościami

Niespodziewane trudności są najgorsze

Ładna wrześniowa niedziela, Michał chce zabrać na wycieczkę mało oblataną w skalnym terenie koleżankę. Proponuję odwiedzić dawno nieodwiedzaną Słowację i przejść mało popularną trasę o niewygórowanych trudnościach, która gdzieś tam mi się przewijała na liście "do zrobienia". Zajeżdżamy na Szczyrbskie Pleso i ciśniemy w głąb doliny Młynickiej.











Pogoda miodzio, cielputko i sucho, pokonujemy sprawnie kolejne piętra doliny kierując się na Bystry Przechód.











Jeden z naszych dzisiejszych celów, zamykający dolinę Szczyrbski Szczyt.



Widoki coraz fajniejsze na stawki.







Tam gdzie zakaz nie należy chodzić, kierujemy się na starą wersję szlaku, która żlebem a potem już zboczem wyprowadza prawie na wierzchołek Furkotnego Szczytu.







Trochę wcześniej ubieramy kaski bo na szczyt idzie trochę ludzi i niemiłosiernie sypią kamienie w żlebie.



Ze szczytu świetny widok na Krywań.



I dolinę Furkotną.



Robimy krótką posiadówkę i parę fot, po czym granią ruszamy w kierunku Hrubego Szczytu.











Na Hrubego jest fajne wejście gdzie już trzeba użyć rąk, ale bez przesadnych trudności.











W końcu jakąś modelkę mamy na tej wycieczce





Nie zabawiamy za długo na szczycie, chociaż widoki przednie schodzimy na wschodnią grań i kierujemy się na Szczyrbski Szczyt.

Z grani są świetne widoki na Capi Staw i Kolisty Staw.



Przy zejściu z Hrubego Michał bierze koleżankę na sznurek.





Lufa jest niezła



Najtrudniejszy fragment to przejście przez Młynicką Turnię. Wyprzedziłem sporo towarzyszy, wiec wchodzę na turnię sprawdzić jak to dalej wygląda, odnajduję stanowisko, więc schodzę na dół i czekam na linę





Wchodzę drugi raz na turnię i czekam na resztę.



Robimy krótki zjazd.







Grań ma płytowe charakter, sporo idzie się tarciowo.



Mijamy środek grani.



Kolejna przed nami jest Kolista Turnia.





Podejście jest fajne.













Przed wejściem na grań Szczyrbskiego schodzi się do bardzo ciasnej przełączki i wyjście z niej też jest niczego sobie.









Potem już prosto na szczyt.











I lansik









No pięknie jest, ale trzeba brać się do schodzenia, schodzimy ścieżką nad Kolisty Staw.





I dalej na parking przy Szczyrbskim .









Piękna, słoneczna i ciepła jesienna wycieczka, bez spiny, na luzie, takie lubię

Tydzień po przejściu Młynickiej Grani znów zapowiadają ładną niedzielę, chociaż ma zacząć wiać Halny. Celem jest w końcu Staroleśna, znaczy ja byłem, ale są trzy osoby dla których jest to ostatni szczyt z WKT. W sumie zbiera się siedem osób chętnych na wyjście, no taką ekipą to jeszcze nie działaliśmy. Większość ekipy to dziewczyny, więc wejście nie może być za trudne, każdy w miarę możliwości musi działać sam. Już od dawna chodziło mi po głowie wejście na Staroleśną przez Granacką Ławkę i taką propozycję wycieczki przedstawiam kluczowym członkom ekipy. W czwórkę ruszamy do Tatrzańskiej Polanki, reszta będzie czekać pod Śląskim Domem, skąd ruszymy wspólnie dalej. Po drodze przed Zdziarem zatrzymujemy się na chwilę by podziwiać wschód i mgły u podnóża Bielskich Tatr.







W Tatrzańskiej Polance praktycznie zero miejsc parkingowych, ale miejscówka pod stacją elektriczki zawsze się sprawdza, parkujemy i ruszamy pod Śląski Dom.



Chwila przerwy pod Śląskim i ruszamy pod Niedźwiedzi Żleb.







Nie musimy za bardzo kombinować bo wyżej w żlebie już widać parę osób, schodzimy ze szlaku i po dużych wantach wbijamy na ścieżkę wijącą się wśród traw.











Ścieżka jest bardzo przyjemna i wyprowadza na wypłaszczenie Niedźwiedziej Przełęczy, gdzie robimy krótką przerwę i sesjonę na tle Gerlacha bo wygląda stąd fenomenalnie.





Jak przyjemnie upaść na twarz w taką suchą trawę i poleżeć



Ale wycieczka domaga się kontynuacji.









Po drodze przechodzi się przez cztery przełączki i trawersuje strome zbocza Dwoistych i Granackich Baszt, Kop i Turni. Na kilka obiektów od strony Wielickiej Doliny można łatwo wejść.







Dobrze widoczny cel wycieczki, ale jeszcze chwilę przyjdzie nam powędrować wśród czesanych silnym wiatrem pożółkłych traw.













Ostatnie podejście wzdłuż jasnych kamieni w żlebie, po pokonaniu którego jesteśmy w Kwietnikowym Kotle.



Tutaj na ostatniej przełączce przywdziewamy szpej bo zaraz wycieczka nabierze bardziej wysokogórskiego charakteru.



Trawers pod Rogatą Turnią.









I już Klimkowe Wrótka.



Jako pierwszy staję na szczycie Klimkowej Turni, potem zjawia się reszta i impreza rozkręca się na całego





Podmuchy wiatru są dość silne, ale nie toniemy w chmurach jak zachodnia część Tatr, duża w tym rola Gerlacha, którego masyw kieruje tłoczące się chmury albo na równinę albo w Dolinę Litworową.
Potem jeszcze Tajbrowa Turnia.





I zaczynamy imprezę kończącą temat WKT



Michał wniósł nawet Prosecco i zrobił szarlotkę, więc było grubo



Ja po konsumpcji robię jeszcze free solo na Kwietnikową Turnię, wejście na Pawłową odpuszczam, byłem już ostatnio a teraz skała jest oblodzona i wieje mocny wiatr.







Pojedli, popili, więc schodzimy do cywilizacji. Zejście Kwietnikowym Żlebem.









Pod Kwietnikową Strażnicą.







Już na szlaku rozszpejamy się i kierujemy do Śląskiego, gdzie przy piwku i wyprażanym serze kontynuujemy imprezę. Potem pozostaje już tylko żmudne zejście do parkingu.

Młynicka kojarzy mi się z Olgą. Chodziliśmy po tych graniach dwa dni, a trzy tygodnie potem ona zginęła na Grani Kończystej.
Granaty Wielickie to temat który chodzi mi po głowie bardzo długo, mam pomysł jakby jeszcze urozmaicić tą wycieczkę.
Fajne relacje, super zdjęcia.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

Staram się

A jednak udało się jeszcze w 2021 wejść z wizytą do Króla. Z uwagi na pogodą i wczesne opady śniegu myślałem, że już po ptokach a tu kroi się kolejna słoneczna jesienna niedziela w październiku. Oczywiście najlepiej byłoby wejść przez Przełęcz Tetmajera bo to najciekawsza opcja, jednak wystawy wschodnie to śnieg i lód, więc Tatarkowa Próba i Wielicka odpada, proponuję wejść na Tetmajera przez Walowy Żleb. Kiedyś jak robiliśmy Martinkę to na Zadnim Gerlachu rozmawialiśmy z parą starszych turystów, którzy właśnie weszli tym żlebem, więc wydawało mi się, że nie będzie on trudny jak to wynika z opisów. Stała ekipa to ja i Michał, który wciąga jeszcze w tą górską intrygę dwie osoby w tym jedną, którą zna tylko z wirtualnej rzeczywistości, no będzie ciekawie. Startujemy z Wyżnich Hag nad Batyżowiecki Staw, gdzieś po drodze zaliczamy wschód.







Pogoda jest świetna, na podejściu całkiem cieplutko.



W tak miłych okolicznościach przyrody docieramy do Batyżowieckiego Stawu, skutego już z lekka lodem, gdzie robimy krótką przerwę.





Popędzam towarzystwo bo rozsiadło się nad brzegiem jakby to był dzisiejszy cel wycieczki a dzień przecież już krótki, ruszamy w górę pod wylot Batyżowieckiego Żlebu.









Mijamy Batyżowiecką Próbę i wielkim usypiskiem podchodzimy wyżej pod kolejny mało wyraźny żleb. Podejście jest bardzo parchate, dużo luźnych kamieni wyjeżdżających z pod butów doprowadza pod próg Walowego Żlebu. Ubieramy kaski i chowamy kijki. Pierwszy podchodzę w górę bardziej lewą stroną co okazuje się trudniejszą opcją, reszta ekipy idzie troszkę niżej po prawej stronie, spotykamy się już powyżej progu.







Początkowo dość często używa się rąk bo podejście jest po słabo rzeźbionych płytach i lepiej się asekurować rękami, przy mokrej skale przejście tego fragmentu bez asekuracji byłoby dość ryzykowne. Wyżej żleb robi się dużo prostszy, idziemy już na dwóch kończynach, ale miejscami jest sporo kruszyzny. Kilkadziesiąt metrów przed przełęczą słychać już głosy łojantów nadciągających od Zadniego Gerlacha i po kilku minutach jesteśmy na przełęczy.





Z przełęczy startujemy już jako dwa zespoły, miejscami na grani w zacienionych miejscach jest troszkę twardego śniegu i lodu, ale nie stwarza to większego problemu.









Przejrzystość powietrza jest super, widoki pomimo, że znane to za każdym razem robią wrażenie.













Michał dość skrupulatnie asekuruję koleżankę, ale akcja idzie sprawnie.





Po kilkudziesięciu minutach osiągamy poziomy fragment grani, z którego widać już krzyż na szczycie.

















Kolejnych kilka minut i po raz szósty staję na tym piku









Szczyt dość długo okupuje grupa czeskich turystów, ludzi jest sporo, ale dość szybko schodzą ze szczytu, my jesteśmy ponad pół godziny.



Sielanka szybko się kończy i trzeba ruszyć do zejścia, w Batyżowieckim Żlebie jest sporo osób. Schodzę znacznie szybciej, niż reszta ekipy i powoli wyprzedzam większość osób, która była na szczycie.









Na Batyżowieckiej Próbie robi się mały zator.



Późniejszy fragment poniżej ubezpieczeń jest po płycie i wprowadza w ciasny kominek, pokonanie płyty sprawia ludziom problem, ja mam Hoki i idę jak po prostym



Szybko przechodzę zakosy Białej Ściany i będąc już pod nią zdejmując zbędne szpej, słyszę z góry wołanie Czechów, którzy mają problem z odnalezieniem drogi w labiryncie zakosów Białej Ściany. Wskazuję im odpowiednią sekwencję przejścia, ale potem przyszła mi do głowy myśl, że mogłem jednak wziąć odwet za Turów
Dociera reszta ekipy.





Potem już tylko w dół w promieniach coraz słabiej świecącego słońca.







Udaje się jednak zejść do parkingu przy dziennym świetle.





To było moje ostatnie wyjście w Wysokie Tatry w 2021.

Ta jesienna przejrzystość robi robotę. Super widoki.

_________________
'Tatusiu, zostań w samochodzie, a my zobaczymy gdzie zaczyna się nasz szlak.'

przepraszam za intymne zbliżenie na odnóże, ale Hoki to moje przyszłe butki, więc się niepokoję, dlaczego wyglądają jak pomarszczone kapcie:




a Tatrzańskie akcje małe i duże - super, zawsze czytam, oglądam, zazdroszczę

_________________
Nutko moja
https://www.youtube.com/user/1999szakal/playlists

Bo to są kapcie
Przecież to nie jest techniczny zimowy but, jeszcze na focie stoję na klamrze, więc nacisk dość punktowy.
But oczywiście nie jest nawet tak sztywny jak większość podejściówek.

Tak rzadko zdarza mi się ostatnio chodzić na wycieczki w Tatry, gdzie poruszam się tylko po szlaku, że zapomniałem o zeszłorocznym przejściu fragmentu Orlej Perci.
W sobotę wróciłem z wakacji z Cro, czyli noc spędziłem za kierą. W niedzielę ma być całkiem fajna pogoda, szkoda ostatniego dnia urlopu przesiedzieć. Na pozaszlakowe akcje towarzystwa brak, ale mam jeszcze znajomych troszkę starszych od siebie, którzy preferują tylko szlakową turystykę i tak ustalamy, że przejdziemy sobie fragment Orlej od Skrajnego Granatu do Przełęczy Krzyżne. W piątkę ruszamy z Brzezin, przez Murowaniec nad Czarny Staw i żółtym szlakiem na Skrajny Granat.













Z grupy jestem najmłodszy, więc najszybciej docieram na Skrajny Granat, gdzie już z końcówki szlaku są fajne widoki na Doliną
Pańszczycy i Czerwony Staw.





Pogoda jest dużo lepsza niż zapowiadali, miało wiać a tym czasem tylko jakiś zefirek dmuchnie raz czasem, słońce momentami całkiem dobrze grzeje, gdy tylko ciężkie chmury się przetoczą. Na Skrajnym zostawiam plecak i wbiegam jeszcze na Pośredni i Zadni Granat. Czekając już na Skrajnym na towarzyszy od Pośredniego nadciąga Kuba z grupą dziewczyn, które wziął na przechadzkę po Granatach, Kuba jednak schodzi Orlej szlakiem naszego podejścia, my kontynuujemy w kierunku Krzyżne.

























Dużo sprawniej poruszam się w skalnym terenie od reszty grupy, więc by się nie nudzić czekając na nich wchodzę sobie na łatwiejsze piki w grani. Ten fragment Orlej przemierzałem tak dawno temu, że już nie pamiętam wielu momentów na nim i tego, ze tak często trzeba schodzić i podchodzić.









Świetne widoki na Piątkę i Siklawę.





Jeden z bardziej emocjonujących fragmentów.



















Dość długo czekam na grupę siedząc na jednej z Buczynowych Turni, potem przy zejściu robię fotę z góry w ciekawym widokowo miejscu.



Podchodzę jeszcze nad przełęcz, skąd jest rozległy widok na Piątkę, siodło przełęczy i końcowy fragment perci.





Z przełęczy schodzimy razem, potem już na dnie doliny znów się rozdzielamy, trochę czasu spędzam tuż przed Czerwonym Stawem, gdzie spore stadko kozic urządza sobie harce a przy stawie siadam na kamieniu i czekam na grupę.











Na moment ucinam sobie drzemkę, ale nie mogąc się doczekać na peleton, więc ruszam dalej. Nie chce mi się wracać pod Murowaniec, więc pierwszy raz przemierzam szlak na Rówień Waksmudzką a potem do szlaku czarnego na Brzeziny. Droga ta strasznie mi się dłuży, myślałem że szybciej dobije do czarnego na Brzeziny. Miejscami nawet biegnę bo plecak mam dość lekki i Hoki na stopach Na parkingu jestem dużo później niż zakładałem, ale okazuje się, że peleton dopiero dojechał do Murowańca, więc mam jakąś godzinkę na kolejną drzemkę przed powrotem do domu. Taki to spacerek po uzdrowisku był

Pierwsze tegoroczne wyjście, gdzieś wysoko. Warunki w górach trudne, ale na zaplanowaną wycieczkę optymalne. Z Kubą ruszamy z Brzezin do Murowańca z zamiarem wejścia na Świnicę.



Z Murowańca pierwotnie mieliśmy iść na Kasprowy, ale przedeptany jest ślad na Liliową Przełęcz, więc skracamy troszkę drogę. Jest dużo lodu i twardego śniegu, ale przy dobrych rakach nie ma problemu z poruszaniem się, dodatkowo zdarzają się podmuchy wiatru, może nie mocne, ale jest bardzo zimno a wiatr znacznie potęguje odczucie chłodu.





W kierunku taternickiego wierzchołka Świnicy ciągną prawdziwe tłumy. Troszkę mijanek jest po drodze bo sporo osób już schodzi i jest kilka grup na szkoleniu z turystyki zimowej. W oddali pięknie lecą balony.











Na szczycie spędzamy około 30min.





Co chwilę daje się słyszeć śmigłowiec TOPRu.





Na wierzchołek turystyczny jest kompletnie nie przetarta droga, tylko przewodniczka z dwójką turystów przechodzi fragment grani i wraca.





Ruszamy w dół, napędza nas wizja ciepłej pizzy w schronisku, czy już wspominałem że było zimno ? Cholernie zimno, pomimo że jestem w ruchu, mam puchówkę i łapawice to komfort termiczny jest średni.







Dopiero po zejściu z przełęczy robi się jakoś normalnie, wiatr już nie daje tak o sobie znać. Na zejściu łapiemy ostatnie promienie słońca, które za chwilę schowa się za Beskidem.









Piękna zima







Niestety po dotarciu do schroniska odpuszczamy nawet wejście do środka, bo ilość wygłodniałych turystów w środku przechodzi wszelkie pojęcie, zatem pokornie schodzimy do parkingu, gdzie kończymy ten mocno zimowy dzień w górskiej scenerii.

Piękna końcówka zimy pozwoliła nadrobić lutową kapryśną pogodę. Przy ładnej pogodzie i równie ładnym mocno damski towarzystwie udajemy się na jeden z ładniejszych tatrzańskich pików, Wysoką.







Bardzo mroźny początek dnia podkręca tempo podejścia do Popradzkiego Stawu. Krótka przerwa w schronisku i ruszamy w górę Doliny Złomisk.





Na Siarkańską Przełęcz mamy wydeptaną przez skiturowców nartostradę. Śnieg jest zbity i wywiany, idzie się bardzo przyjemnie, ale nie tylko głód gór daje o sobie znać, bo dziewczyny co 100m robią przerwę na przekąski







Długo przychodzi mi czekać na Siarkańskiej Przełęczy na resztę ekipy, ale nie narzekam, jest pięknie, cieplutko, tylko zza zaspy nawianej na przełęczy przez dłuższą chwilę słychać sapanie i stękanie nadciągających łojantek.



















Od przełęczy droga zmienia swój charakter, w ruch idą raki i czekany, podejście żlebem w kierunku szczytu jest długi i z każdym metrem stromsze.



Dziewczyny jednak nie wymiękają i nawet wyprzedzają dwóch profi wyglądających gości.







O dziwo na szczycie przez prawie 30min jesteśmy sami, nie licząc dwóch Czechów stojących mocno z boku, ale nie ma się co dziwić, jak baby dorwały czekany i zaczęły wymachiwać robiąc sesjonę to też wolałem się odsunąć























Pół godzinki szybko minęło i zawijamy się na dół. Zejście jest już bardziej wymagające, szczególnie pierwszy bardzo stromy odcinek przy odpuszczonym śniegu, na moment w szeregi wdziera się panika, która po kilku metrach niżej odpuszcza UFFF.









Formalnością pozostaje zejście do schroniska.











W schronisku z rozpaczą stwierdzam, że menu nie przewiduje na dzień dzisiejszy wyprażanego syra, zalewam zatem smuteczek Kofolą, którą wypalam na dłużącym się zejściu na parking.



Piękny dzień na pięknej górze, jedyny minus jest taki, że z Wysokiej nie widać Wysokiej.

Piękny szczyt. Chciałbym wejść na niego jeszcze raz jednak tą trasą którą tutaj widzimy

_________________
http://wokolkominainietylko.blogspot.com/

Ostatnie tegoroczne zimowe wyjście a Tatry w ostatni dzień zimy. Podejmujemy drugą próbę wejścia na Durny Szczyt, chyba najtrudniejszy z WKT drogą normalną w zimowych warunkach.



W czwórkę idziemy na Hrebienok a potem do schroniska Teryego.



Pogoda jest piękna i już powyżej Hrebienoka widać szczyt Łomnicy i Pośredniej Grani.



Spacer po Dolinie Zimnej Wody w pięknej zimowej scenerii.





Wypłaszczenie przed mocnym przewyższeniem jakim jest próg Doliny Pięciu Stawów Spiskich, wejście na ten próg to zawsze mordęga.



Docieramy do Chaty Teryego, gdzie robimy krótką przerwę na bylinkowy czaj.



Na tle Pośredniej Grani.



Centralnie nasz cel, Durny Szczyt, wchodzimy zaśnieżonym żlebem po lewej pod widoczną Durną Igłę. Na grupach tatrzańskich od kilku dni jest info, że droga jest do przejścia, więc podejmujemy próbę.



Początkowo podejście to spacerniak ...



... z pięknymi widokami na otoczenie doliny.



Spacerniak się kończy gdy zaczyna się żleb, z każdym metrem coraz stromszy. Przed nami czteroosobowa grupa, która pod Igłą odpuszcza wejście na Durny Szczyt wchodząc na pocieszenie na Mały Durny, którego grań jest sucha.



Widok na Lodowy Szczyt.



Łojanci napierają.



Żleb robi się wąski i widoki dość mocno ograniczone przez ściany żlebu.



Durna Igła, łatwo da się wejść na Maćkową Przełęcz co też czynię, ale by przejść dalej trzeba zrobić trawers po wschodniej stronie w dość nieciekawym terenie. Decydujemy się wejść na Przełęcz Pawlikowskiego po prawej, wejście jest trudniejsze bo jest stromo i początkowo nie trzymający śnieg.



Na przełęczy dzielimy się na dwa zespoły, ja idę z Bogdanem, Michał ciągnie Magdę.



Ostatnie metry przed Przełęczą Pawlikowskiego, w tle Sławkowski i Gerlach.



Grań na szczyt. Czwórka przed nami zrezygnowała bo na grani sporo zmrożonego śniegu i szczerego lodu, dość wysoko podchodzimy z Bogdanem bez liny, ale na grani są dwa miejsca wymagające większego skupienia, więc Bogdan wyjmuje sznurek.



Magda z Michałem na przełęczy w tle Mały Durny Szczyt.



Szczyt zdobyty.



Mamy sporo czasu na focenie, bo dość długo przychodzi nam czekać na drugi zespół, gdy już mamy się zawijać na dół docierają łojanci.



Panorama na Kieżmarski Szczyt, Grań Wideł i Łomnicę.



Górna część doliny PSS z masywem Lodowej Kopy i Lodowego Szczytu.



Łomnica, słychać było nawet jak obsługa odśnieżała podest.



Druga próba zimowego wejścia zakończona sukcesem.







Łojanty dotarły, ja zdążyłem sobie uciąć drzemkę





Schodzimy.



Na grani robimy dwa zjazdy.



Przy drugim zjeździe z grani wycofuje się jeszcze jeden zespół, więc jesteśmy jedynymi, którzy tego dnia byli na szczycie.





Początkowy fragment żlebu też zjeżdżamy.



Potem długie i monotonne zejście żlebem już po zachodzie słońca.



Pośrednia Grań i Żółty Szczyt.


Przy schronisku widać już tylko światła Popradu. Po 2h jesteśmy na parkingu. Kolejny szczyt z zimowego WKT odhaczony.