Na dziś zaplanowaliśmy Wielki Tron Glencoe w warunkach zimowych (poprzednio przechodziliśmy go z Maziem w piękny czerwcowy dzień). WTG to moja nazwa - wznoszący się po zachodniej stronie doliny masyw, którego kulminacją jest Bidean nam Bian, jest konkretem. Ogromny, rozgałęziony, jebitny; można go atakować z dowolnej strony i tysiącem wariantów wedle gustu. Także hardkorami. My jednakowoż trzymaliśmy się bezpiecznej graniowej opcji, jako że nasze doświadczenie zimowe jeszcze raczkuje. Poniżej jeszcze nie Bidean, a jego satelita Stob Coire nan Lochan, zasłaniający zresztą bohatera skutecznie.
Pogoda dopisała, nie powiem.
Grań wyprowadzająca na Stob Coire nan Lochan jest łatwa, ale w paru miejscach miło skorzystać z keczapa.
- Zapieranie się czekanem to nie głaskanie się po cipce, tu trzeba mocno jebnąć - Mazio jak zwykle nie szczędzi światłych rad.
Dopiero za Stob Coire nan Lochan ukazuje się bezpośrednie podejście na Bideana:
Z samego widocznego tu szczytu nic nie będzie widać. A szkoda, bo panorama z Bideana czesze.
Mamy z Marcinem głupawkę...
...więc szybko przechodzimy do pozycji ofensywnych, żeby jego Druga Połowa niczego sobie nie ubzdurała
I na koniec, wyznań czas. I tak by to wyszło to już sama powiem. Jestem islamskim szpiegiem. Mam za zadanie siać ferment na rożnych forach, robiąc muzułmanom mym współbraciom negatywny PR. Teraz już wiecie. Możecie mnie zbanować
Jedna z fajniejszych zimowych eskapad (tą lakoniczna puentą zakańczam i idę do łóżka umrzeć)
